Een lang gekoesterde wens is deze week in vervulling gegaan. Een kleine four wheel drive.
Al jaren wilde ik dolgraag een Suzuki Vitara hebben, maar die worden niet meer gemaakt. Daarvoor in de plaats is de Suzuki Jimny gekomen, zo mogelijk nog gaver dan de Vitara.
En daar is ie dan, mijn eigen stoere Jimny!
In Senegal heb ik twee kraamkliniekjes bezocht. Deze foto’s zijn genomen in de maternité van Toubacouta.
Wij zouden nog twijfelen om er een verstuikte enkel te laten behandelen, maar in Senegal zijn dit soort kliniekjes de trots van het dorp. Ik werd er uitgebreid rondgeleid, helaas was er op dat moment geen pas geboren kindje aanwezig.
Al vinden wij het een krakkemikkige zooi, voor de zwangere vrouwen in Senegal is dit een enorme vooruitgang. Je kind krijgen in een klein vaak overvol huis of hut bij kaarslicht of in deze relatief ruime zaaltjes met deskundige begeleiding van een opgeleide vroedvrouw.
En dit is de vroedvrouw, ze vond het leuk om te poseren in haar spreekkamer.
Op de North Bank van The Gambia River ligt het plaatsje Juffureh. Een gedenkplaats voor de slavenhandel, die vanuit deze plek en het midden in de rivier liggende James Island, grootschalig heeft plaatsgevonden.
Met mijn gids Saikou zou ik met een klein motorbootje naar James Island varen. Het leek me wel wat.
Het motorbootje werd door de ’schipper’ alvast in orde gemaakt.
Vanaf de pier waar ook de grotere boten voor toeristengezelschappen aanleggen zou ik instappen.
Niks aan de hand dacht ik nog……………….. Tot ik dit laddertje zag.
Het was de bedoeling dat dit houten gevalletje vanaf de pier in het bootje gezet zou worden en dat ik dan zo kon inschepen. Ik heb er even over nagedacht, maar de gedachte alleen maakte me al vreselijk zenuwachtig. Ik besloot dit niet te gaan wagen. Ik kan zwemmen, er kon eigenlijk niets gebeuren, maar ik zag het me niet doen.
Saikou heeft de ’schipper’ geroepen dat ie maar moest stoppen. Natuurlijk heb ik hem voor zijn voorbereidingen betaald. En ik baalde als een stekker van mezelf, nog wel eigenlijk. Maar ik weet uit ervaring dat dit soort ladderavontuurtjes niks worden, soms ben ik gewoon een bangerd.
Tijdens een hobbelige rit in een jeep is het lekker om af en toe eens de benen te strekken. We reden door het zuiden van Gambia en zouden een stop maken bij het Marakissa Rivercamp. Het toeristenseizoen, zo pal na de regentijd, was nog niet begonnen en het camp lag er verlaten bij en was nog gesloten. Maakte verder niet uit. Gewoon even rondkijken en een sigaretje roken was ook al fijn.
Chauffeur Alex vond langs de kant van de weg prima stookhout. In Gambia wordt nog hoofdzakelijk gekookt op houtvuurtjes. Bundeltjes geschikt hout zijn overal in de dorpjes te koop of moeten zelf worden gesprokkeld.
Alex was vreselijk in zijn nopjes dat ie dit hout vond. Gids Saikou zei een paar keer tegen hem: ‘wat zullen de vrouwen blij zijn’ en aan de lach van Alex te zien was hij het er helemaal mee eens.
Het hout werd op het dak gebonden en zelfs in het reservewiel op de motorkap. Na een klein stukje rijden, moesten we weer even stoppen, want het zand dat aan het hout zat waaide in de achterkant van de jeep, zodat Saikou en ik zand zaten te happen. Toen het zeil erover was gebonden, was dit probleempje ook weer verholpen.
Wil je meer weten over het Marakissa Rivercamp bezoek dan de site van het camp.
Gister is de nieuwe parkeerplaats bestraat. Ik heb daar geen foto’s van, omdat ik elders aan het werk was. Je ziet er nu weinig van, omdat er zand over ligt dat ingeveegd, gelopen en geregend moet worden.
Vandaag zijn er eerst palen geplaatst, waar tegen gaasbetonnnen matten worden bevestigd.
Doordat de struikenwal is opengebroken zien we nu dat in het midden eigenlijk niets meer zat. Dat kreeg geen licht en was gewoon loze ruimte. We krijgen daar in de loop van de dag allerlei plannen mee, als er toch niets meer groeit dan kunnen we het hek van de honden verplaatsen, krijgen ze meer ruimte. Vanavond hebben we een nog rigoreuzer plan bedacht. Nog een nachtje of twee over slapen, maar al die ruimte gaat hoe dan ook benut worden.
En Gijs en Bertus, is dit nu werkoverleg of gewoon geiten?
Merijn, de zoon van Bertus, snijdt het gaasbeton op maat. De honden zijn er al behoorlijk aan gewend dat er vlak bij hun domein wordt gewerkt. Het geluid van de snijmachine vond een paar toch niet fijn, ze renden op een holletje de hondenkamer,hun veilige plekje, in.
Het resultaat van een dag werken, het hek staat. Volgende week komen er heidematten, zoals die al tegen het hondennoodhek staan, tegen aan en die laten we weer begroeien met klimop, rozen, kamperfoeli en clematis. Het gaat een groen en vrolijk plekje worden.
Al die activiteit werkt aanstekelijk. Ik heb vandaag de pottentuin opgeruimd. Om het niet al te kaal te laten zijn heb ik nog wat potten laten staan, maar die zullen uiteindelijk ook verdwijnen. Er komen twee grote bakken in lijn met de grote keien, waarin groenblijvende planten worden gezet. Hierdoor kan de kantelschuurdeur weer benut worden en we kunnen er wellicht een leuk zitterrasje van maken.
Ik was best wel trots op mijn pottentuintje, maar ik geef het toch zonder spijt op. Het vergde veel tijd om het goed te onderhouden, tijd die ik eigenlijk liever besteed aan de Brimstone Tuin. Helaas zitten er ook in Drenthe maar 24 uur in een dag.
