Fatou, even mijn kindje

fatou_1

 

Ik mocht haar van haar vader(?) even mee naar buiten nemen voor een foto. Toen ik haar weer eerlijk wilde teruggeven was iedereen verdwenen.
Je zou dan bijna in de verleiding komen…………….maar nee, op zoek in het lodge naar haar moeder. Ze miste haar ook al en was ongerust. Fatou.

Even, heel even, net doen of Fatou mijn kindje was, kortstondig geluk.

 

fatou_2

6 reacties op “Fatou, even mijn kindje”

  1. 1

    Die kleuren maken het sfeertje toch helemaal compleet. Wat een uitbundigheid! Lief Karin

  2. 2
    Jetske

    Vertederende foto’s.
    Misschien kun je ondanks een gemis? op deze manier heel veel liefde geven en krijgen.

  3. 3
    Brimstone

    @ Jetske
    Het gemis aan een eigen kind blijft bestaan.

    Gijs heeft weleens gezegd, als ik tachtig ben zal ik nog steeds
    mijn kinderen en kleinkinderen die ik nooit heb gehad missen.

    Helaas heeft Gijs heel erg gelijk. Ik kan allerlei andere zaken doen,
    maar het missen blijft prominent.

  4. 4

    O, ik kan me het toch zo goed voorstellen hoe je je voelt. Ik heb precies hetzelfde! En daar zijn zoveel kindjes die je hier in Nederland een geweldig leven zou kunnen en willen geven. Maar het mag niet. Stomme regels. Ik kreeg op Moederdag een kadootje van mijn buurmeisje:”Voor mijn 2e mama”. Maar na een kwartiertje gaat ze weer terug naar haar 1e mama. En over 5 jaar groeten ze je niet eens meer….. Het is gewoon niet eerlijk.

  5. 5

    Dierbare momenten, gelukkig hebben jullie de foto’s nog, dit is zo mooi.

  6. 6
    Marian

    Tòch zou je wel raar hebben staan kijken als er echt niemand meer gekomen was om Fatou op te halen!
    Het zou je leven opeens wel heel drastisch overhoop gegooid hebben mevrouw Brimstone.
    Maar ik snap het helemaal, met zoiets heerlijks in je armen gaat er toch ergens een steek door je heen, vertel mij wat :-(


Een reactie plaatsen