Vroeger was ik gek op rommelmarkten. Ik stond er zelf ook geregeld met een kraampje. Nu is daar Marktplaats voor in de plaats gekomen. Mijn verzameling antiek en Art Deco Société Céramique serviesgoed heb ik er voor het grootste deel bij elkaar gescharreld. Speurtochten naar Art Deco meubilair, lampen,  boekensteunen en meer frutsels verlopen ook heel succesvol.

Tijdens die Marktplaatstochten valt je oog natuurlijk ook op die dingen, die je eigenlijk niet zocht, maar toch ook wel heel aantrekkelijk zijn. Zo heb ik me al laten verleiden om op (veel) armbanden en kettingen te bieden. Ik heb nu twee goed gevulde laden met sieraden voor elke gelegenheid.

Sinds kort ben ik in de ban van de ring. Ik ontdekte dat er prachtige ringen werden aangeboden. Al jaren droeg ik die niet meer, behalve m’n trouwring. Het is een herontdekking, ik draag ze weer met plezier. En de prijzen zijn zo dat je echt op ringenjacht kan zonder je bankrekening te minimaliseren.

In Senegal verbleef ik een paar dagen in het hotel Domaine Les Palétuviers in het plaatsje Toubacouta. Bij het voorbereiden van de reis beloofde de website al dat het een zeer prettig hotel was. Daar was niets te veel mee gezegd, het is er prachtig.

Aan het einde van de ochtend arriveerde ik er vanuit Gambia. Na het inchecken trakteerde ik mezelf op een Senegalees pilsje, een Flag. Wat kan je nog meer wensen, een lekker pilsje, een fenomenaal uitzicht…….

een lunch. Dit was de eerste van de heerlijke maaltijden, die in het hotel werden geserveerd.

Hut 23 was mijn huisje in Senegal. Heel centraal gelegen in het hotelpark. Toen ik het zag smolt ik een beetje, dit was wel zo leuk. Het was een heerlijke ruimte, licht, vrolijk en lekker koel door de airco.

Deze foto heb ik niet genomen om te bewijzen dat ik er echt was. Ik vond het wel geinig om mezelf met pet op de foto te zetten. Ik had hem ’s morgens in de haven van Banjul van een straatventer gekocht, niet voor het mooi, maar om m’n verbrande en gezwollen voorhoofd en oogleden te beschermen.

Gerrit Zalm belde: “Joh, ik weet toch niet waar ik al die schilderijen van Dirk moet ophangen”. We hebben hem uit de nood geholpen en twee werken overgenomen.

Geintje natuurlijk, want wij hebben slechts reproducties van het werk van Tamara de Lempicka in de huiskamer hangen. La Belle Rafaelo, boven de tv hadden we al een week of zes. Adam and Eve, boven de twee kastjes, is vandaag gekomen. Het inlijsten had nogal wat voeten in de aarde.

De kamer inrichten met Art Deco accenten vordert gestaag. We zijn natuurlijk nog niet klaar, maar deze tussenstand stemt ons al heel tevreden. Over de afzonderlijke schilderijen, kasten, beelden en serviesdelen volgen in de loop van de tijd nog meer logs.

In een klein winkeltje stond ze bovenop een kast, ik was gelijk verliefd. Omdat de vraagprijs net boven het vakantiezakgeldbudget lag besloot ik er nog een nachtje over te slapen. Maar er was geen ontkomen aan, ze was in m’n hoofd geslopen en ik kon haar niet meer vergeten. De volgende dag heb ik haar na lang onderhandelen meegekregen voor een redelijke prijs. De verkoper vertelde dat het een oorspronkelijk houtsnijwerk is, niet gemaakt voor de toeristenmarkt. Of ze echt een functie heeft gehad binnen de cultuur weet ik niet zeker, maar wel dat ze oud is. Ze heeft wat beschadigingen, er ontbreken wat stukjes hout, maar dat maakt haar in mijn ogen alleen maar mooier.

Ze hangt nu in het opkamertje, mijn domein met bureau en computer. Vanuit de huiskamer is ze ook goed te zien.

De Art Deco lampjes die haar flankeren, heb ik niet zo lang geleden van Marktplaats gehaald. Evenals het kastje uit dezelfde stijlperiode. Terwijl ik aan mijn bureau zit draai ik me steeds even om, elke keer een momentje naar haar kijken…………..

De ferry tussen Barra en Banjul heeft geen dienstregeling, hij vaart wanneer hij vaart. ’s Morgens kwam ik uit Senegal terug en uit de verte zag ik hem al liggen. Of ik nog op tijd zou zijn, was de vraag. De chauffeur gaf wat meer gas en eenmaal bij het ticketbureau begon het geren en gevlieg. M’n gids haalde snel kaartjes, m’n koffer werd in de handen gedrukt van een jonge knul die er vast wel sneller mee vooruit kwam dan ik. En toen was het rennen……… over een hete, best wel stoffige lange weg. De inspanning werd beloond, de ferry was al een centimeter of 30 van de kade, maar ik kon er nog net opspringen.

Naar het bovendek gaan was natuurlijk geen optie meer, dat zat al vol. Het zou zo wie zo wat lastig zijn geweest, want een kudde koeien versperde de weg naar de trappen. Ik vond ze geweldig. Ze stonden daar los op het dek een beetje heen en weer te dreutelen. Zelf vond ik een plekje op een olievat. Er kwam een man in Islamitische kleding naast me zitten. Daarnaast op een machinebak zat een vrouw, die een lief geitje bij zich had.

De man waarmee ik het olievat als zitplaats deelde, was de iman van Kotu. Met hem heb ik tijdens de overtocht een heel interessant gesprek gehad. Hij had, naar eigen zeggen, veel kennis van natuurlijke geneesmiddelen. Zijn ideeën waren heel verfrissend. Hij wilde meer wetenschappelijk onderzoek naar de werkzaamheid van zijn middelen zodat de echt werkzame, goedkoop te vervaardigen, medicijnen ingezet kunnen worden. Een heel andere benadering dan die van de kwakzalverij-aanhangers hier in Nederland, die elk natuurlijk middel bijna heilig verklaren. Dit was een realistische man, die de kennis die hij overgeleverd had gekregen van zijn grootvader en vader wilde toetsen.