Kruidnagelen zijn het belangrijkste exportproduct van Zanzibar. Toch is de kruidnagel niet inheems, krap twee eeuwen geleden werd hij op Zanzibar geintroduceerd. De kruidnagelboom, evenals de nootmuskaatboom, komen van oorsprong waarschijnlijk van de Molukken.

De Portugezen drijven vanaf 1514 de zeer winstgevende kruidnagelhandel vanaf de Molukken. In 1605 komt daar een einde aan als ze door de Hollanders verjaagd worden. Vanaf 1651 stelt de VOC zeer strenge regels op om het monopolie op de kruidnagelhandel in handen te houden. Zo staat onder andere de doodstraf  op het planten, verhandelen of uitvoeren van de zaden of zaailingen.

 In 1770 slaagt Pierre Poivre, intendant gouverneur van Ile de France (nu Mauritius) erin een paar kruidnagelzaailingen naar Mauritius te smokkelen. De bomen gedijen er uitstekend en in 1818 wordt  op Zanzibar ook een kruidnagelplantage aangelegd. Hiermee is het kruidnagelmonopolie van de Hollanders voorgoed verbroken. Tot op heden zijn Zanzibar en Madagaskar de grootste leveranciers van deze specerij.

De kruidnagel zoals wij die kennen is de gedroogde bloemknop van de boom. Ze worden geplukt voordat de roze-groene bloesem zich opent.

Alhoewel verreweg het belangrijkste is de kruidnagel niet het enige ingevoerde gewas dat geteeld wordt op Zanzibar. Hieronder een paar voorbeelden van producten, die we voornamelijk in bewerkte vorm kennen.

Ze zouden op een grote gong kunnen slaan, een bel luiden, er zijn allerlei manieren om te laten weten dat het diner opgediend kan gaan worden. In hotel Ras Nungwi hadden ze daar iets echt origineels voor bedacht, elke avond om klokslag acht uur werd er op de drums gespeeld. Ik keek er steeds reikhalzend naar uit, niet omdat ik zo hongerig was, maar door het geweldig leuke en opzwepende drumspel, er werd vaak een hele show van gemaakt.

En toen werd ik zomaar op een avond uitgenodigd om mee te spelen. Nog nooit gedaan, niet even kunnen oefenen, gelijk meedoen…………een prachtige ervaring. Dit was m’n eerste keer, maar zeker niet de laatste. Ik weet dat je in Gambia, en daar komen we dit jaar vast nog wel, mini-cursussen djembe spelen kunt volgen. Dat ga ik zeker doen, ik heb de smaak te pakken.

We waren al eerder langs het terras van Monsoon gelopen. Het leek ons wel wat voor een lunch.

Je zat er heerlijk koel, langs een rustige weg met uitzicht over de oceaan.

Het Swahili eten was voortreffelijk. Heel veelzijdig met verschillende groente, vis en verfijnd gekruid.

De echte verrassing kwam pas toen ik naar binnenliep om te informeren waar de wc was. Ik moest naar links door het restaurant, maar dat mocht pas als ik m’n schoenen uitdeed.  Ik begreep er nog niet veel van, totdat ik het interieur van de eetzaal zag.

De inrichting was geheel in Swahili-stijl, een Arabisch-Afrikaanse mengeling. Zachte kleden op de vloer, lage tafels en zitkussens, placemats, die door vrouwen van Zanzibar worden gevlochten.

Dit is echt Stone Town, dat eeuwenlang het middelpunt is geweest van het rijk van de Arabische Omani’s. En die Europese klokken aan de muur? Die horen er ook helemaal bij. In de negentiende eeuw hebben de Omani sjeiks hiermee een trend gezet, als een soort statussymbool hingen zij deze klokken overal in hun paleizen.

Op vakantie loop je veel en doe je veel, in ieder geval wij wel. Maar we overdrijven het nou ook weer niet, geregeld strijken we ergens neer.

Zo zijn er in Stone Town op verschillende plekken van deze prachtige stenen banken.

Ik zit er nu alleen, maar vaak zit de lokale bevolking er ook. Dan is het extra leuk, je raakt dan gemakkelijk aan de praat.

Het lijkt niet comfortabel een stenen bank, maar toch zitten ze verrassend goed. Het enige nadeel, je kunt er niets te drinken krijgen. Niet ver van deze bank is Berri Cafe, in Stone Town ons vaste cappucinostekkie.

Zo aan het eind van de middag begon het terras van Livingstone te trekken. Een lekker koud biertje en dan daarna  op hun strandterras heerlijk eten. Deze safaristoeltjes zitten perfect.

De andere dag na een uitgebreid bezoek aan ‘the house of wonders’, het paleis van de voormalige sultan, was het heerlijk uitpuffen op het terras van het naastgelegen fort.

Eenmaal in het noorden van Zanzibar in het plaatsje Nungwi is de Beach Bar van ons hotel onze favoriet na lange strandwandelingen. Het barretje lag op een uitstekende punt van een koraalrots met een formidabel uitzicht over de Indische Oceaan.

De bar/lounge van het hotel was overigens ook geen verkeerde plek voor een kop koffie of iets sterkers. Achter de bar staat Harry of Hardrey. Ze waren het mannelijke deel van een drieling en leken als twee druppels water op elkaar. De derde, hun zus, heet Helen, met haar hebben we helaas geen kennis kunnen maken.

Dit waren beslist niet al onze aangename stops, maar slechts een kleine impressie. Tot slot een hele leuke, middenin het oude Nungwi. Een authentiek rustplaatsje naast de kruideniersshop waar je gekoelde dranken kunt krijgen uit een grote Coca-Cola koeler waar een dikke ketting met hangslot om heen ligt.

Het is verbazingwekkend hoe snel deze man een kokospalm inklimt met als hulp alleen een touw om zijn enkels. Zowel op de weg naar boven als naar beneden zingt ie er vrolijk bij en zwaait af en toe naar ons, die gespannen toekijken.

In de top kapt ie een kokosnoot, die op de grond valt. Al capriolen makend komt ie weer naar beneden. Daar slaat hij met een scherp mes de kop van de kokosnoot en schilt hem iets.

Gijs drinkt als eerste en voor het eerst van het kokoswater. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Later eten we ook nog van het vruchtvlees, nu weten we wat de echte smaak van kokos is……………….heerlijk!