De bloemetjes buiten zetten daar was het vandaag echt een dag voor, ik had me er al een tijdje op verheugd. Want vandaag 55 jaar geleden ben ik geboren. Helaas de dag werd niet zo leuk, zoals ik dat in gedachte had.

Al een paar dagen was ik vreselijk moe. Ik nam wat gas terug maar dat hielp niet. Toen ik vanmorgen opstond  wist ik het eigenlijk al, m’n voet deed pijn, ik had koorts. Toch ben ik met traktatie naar m’n werk gegaan. En dat was leuk, collega’s die zongen, veel felicitatiemailtjes. Maar ik begon me steeds zieker te voelen. Op m’n werk heb ik de huisarts gebeld en daar kon ik gelukkig bijna gelijk langskomen. Wat ik al vreesde de stretokokken hadden ook zin in een feestje. Ik heb weer wondroos.

M’n huisdokter vond dat ik er vlug bij was, de kans is groot dat de strepto’s nu vlug weer terug in hun hok geslagen worden. Bovendien is nu gelijk het middel ingezet dat vorige keer na veel trial and error was gevonden.

Verder kreeg ik te horen dat ik nooit meer van m’n steunkous afkom. Nou ja, leuk is het niet, maar wat mot, mot. M’n geheel op maat gemaakte kous moet nog even wachten. Ik ben namelijk de afgelopen drie maanden 12 kilo afgevallen. Niet op doktersadvies, maar de arts vond het geen verkeerde actie. Ik wil proberen met weinig, maar wel gezond eten, er nog 15 af te krijgen. En dan wordt een kous opgemeten en helemaal op maat gemaakt.

Vandaag heb ik in ieder geval  een nieuwe tijdelijke gekregen, een maatje kleiner. Ach en wie het kleine niet eert, dat vond ik dan wel weer leuk, zo’n maatje kleiner.

Als de honden hun kamer uitkomen hebben ze keuze uit verschillende terreintjes waar ze kunnen gaan spelen, snuffelen of zomaar wat rondlummelen.

Het voorspeelveld met het Beaglekasteel. Hier staan ook de waterbakken onder de kweektafel.

Vanuit het speelveld loopt er een paadje naar achter. Voor ons tweepoters bijna niet begaanbaar meer, maar de honden komen vrolijk aan de andere kant.

Aan de andere kant is er nog een pad naar achter, waarover wij de honden gelukkig wel kunnen volgen.

Via dat pad komen de honden uit op een tussenstuk, een heerlijke beschaduwde plek, die zelfs bij erg warm weer nog koel is.

En dan kunnen ze kiezen, rechtdoor lopen naar het speelweitje of linksaf slaan naar een ‘bossig’ gedeelte.

In het bosdeeltje zijn de bomen en struiken omgaasd. Dit hebben we gedaan om ze te beschermen, maar daardoor ontstaan ook allerlei paadjes, de honden moeten altijd omlopen om ergens te komen.

Aan het eind van het hondendomein ligt het speelweitje met de grote takkenberg waaronder een heel gangenstelsel is gegraven.

En heb je als hond daar allemaal even geen zin meer in, dan kun je lekker relaxen in de hondenkamer.

Zo’n eeuw geleden was het een bijzondere gebeurtenis als je op de foto ging. Op z’n paasbest en met een serieus gezicht liet men zich vereeuwigen. Ik vind het altijd zo leuk om te zien dat soms ook de hond bij dit spektakel werd betrokken. Een paar oude foto’s met honden.

Tussen de buien door was het gister heerlijk in de Brimstone Tuin. De planten hebben zichtbaar genoten van het vele vocht.

En dan af en toe het zonnetje op hun bol, doet ze groeien en bloeien. Ik ben dan ook best tevreden. Behalve over het tuinpad. Graspaadjes zijn heel leuk, als ze zeer geregeld worden gemaaid en dus netjes kort zijn. Maar dat maaien komt er heel vaak niet van. Ik heb er geen tijd voor en eerlijk gezegd vaak ook weinig zin in, ik ben veel liever met de planten bezig.

In het najaar wil ik het gras uit het eerste tuindeel halen en vervangen door stapstenen met daar omheen iets van boomschors. Zo’n soort pad komt dan tot aan de steencirkel. In het achterste deel wil ik het graspaad dat rond de berkjes loopt zo laten. Vooral omdat onder de bomen nog niet veel wil groeien blijft het er toch groen.

Ik zie het al helemaal voor me. Lekker smalle paadjes die in de borders opgaan. Dan wordt het nog meer een weelderige bloemenjungle.