Ik had me zo voorgenomen om de zon te zien opkomen boven het Victoriameer. De wekker ging vroeg af, Masaideken om en aan de oever zitten. Ik dacht wel heel even in het gras te kunnen gaan liggen en dat had ik nou niet moeten doen, ik was weer gauw in dromenland.

Gijs was wel een wakkere vogel gebleven, dus ik kan de foto’s ervan nog bekijken. 

Toen ik om een uur of zeven wakker werd stond het ontbijt op het terrasje van onze roundhut al klaar.

We hadden die nacht geslapen in Speke Bay Lodge aan het Victoriameer. De mooiste bungalow was de onze. Nou ja, ze waren alle acht precies hetzelfde, maar wij hadden de laatste met naast ons een heel groot grasveld. We werden gewaarschuwd dat op dat grasveld soms een nijlpaard rondscharrelde, helaas niet toen wij er waren, maar het idee vonden we al heel leuk.

Net als de service van ontbijt op eigen terras. We hadden al gauw bezoek van weavers .

Die ochtend gingen we in een grote kano met drie roeiers het meer op.

Het doel van de tocht was een nabij gelegen vissersdorp. Op het strandje stonden maraboe’s die een visje probeerden mee te pikken van de vangst. We hebben samen met gids Robert een wandeling gemaakt door het dorp. Lekker relaxed de sfeer van deze gemeenschap ondergaan, met zowat aan elke vinger een kind, die ons, mzungu’s (blanken), maar wat interessant vonden.

Op de terugweg zongen de roeiers op het ritme van hun spanen. De bemanning van een vissersboot iets verder weg begon mee te zingen. In slaap vallen deed ik die dag niet meer, hoe zou ik kunnen. Toch jammer van die zonsopkomst, het maakt het echt noodzakelijk om volgend jaar terug te gaan.

En daar was mijn eerste olifant in het wild. Ik ben dan wel zo’n sentimentele muts, dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Olifanten zijn vanaf dat ik kleuter was mijn lievelingsdieren geweest en dit was toch wel een heel bijzonder moment.

Die ochtend hadden we afscheid genomen van de Masai die zo vreselijk goed voor ons gezorgd hadden. We reden naar het Mara tented Camp in het natuurreservaat Masai Mara. We kregen daar een mooie tent.

Echt kamperen dus, nou dat valt wel mee. Het interieur van de tent is gewoon luxe. Niet alleen echte bedden, maar ook een badkamer. Oké, die laatste met beperkt water en verder slechts enkele uren per dag electriciteit, maar wie daar over valt is een kniesoor, die beter naar Center Parcs kan gaan dan naar Afrika.

Na een lekkere lunch stond onze gids Josh paraat om ons mee te nemen op onze eerste echte game drive. In een 4 x 4 Toyotabus doorkruisten we de vlakten van Masai Mara die middag.

En wat we zagen? Veel, heel veel wild. De absolute hoogtepunten van die middag waren een groep leeuwen aan de rivieroever met wel acht jongen, een piepklein olifantje van een dag of drie oud. En heel spectaculair, een jagende cheetah. Helaas voor haar en haar twee jongen miste ze haar prooi net, maar wat een kracht en een gratie.

Hoe was het mogelijk dat we nog konden slapen, na zoveel opwinding. Misschien hielpen de pilsjes bij het diner een beetje mee. Gelukkig maar, want de andere ochtend vertrokken we al om zes uur voor weer een game drive door Masai Mara.

De zon zien opkomen in de wildernis van Afrika. Twee jakhalsjes, die op de weg lagen te slapen, we ontweken ze maar net. En dan een vlakte vol, echt vol, gazellen, impala’s, zebra’s en gnoe’s. En op die zelfde vlakte lag een familie leeuw uit te buiken van een ‘ontbijt impala’. Pa leeuw hield de rest van het ontbijt onder beheer.

Mooi om te zien, en daarna niet weer gezien, was de chivatkat. En ondanks hun minder gunstige imago ben ik gecharmeerd geraakt door de hyena’s. Leuke koppies, ze doen echt een beetje aan grote lobbesachtige honden denken.

Voor veel meer foto’s kun je naar het album Hakuna matata . Voor meer verhalen en ook foto’s (vergeet ze niet groter te klikken) kun je naar de website van Gijs Siku ya kuzaliwa . Bijna elke dag groeit die site. Nu speciaal aanbevolen : ‘How to become a warrior” en “Elephant”.

De reis begon gelijk al goed, een prettige vlucht en een perfect hotel in Nairobi. De andere ochtend werden we opgehaald met een 4×4 busje. Met verbazing hebben we de verkeerschaos in Nairobi gadegeslagen. Je moet er niet aan denken daar zelf te moeten rijden. Er volgde een prachtige tocht door het Keniaanse landschap. We kwamen ogen te kort, een gevoel dat onze hele reis zou blijven.

Onze eerste bestemming van deze reis was het Maji Moto Ecco Camp. Twee dagen in een camp gerund door Masai. We hadden ons geen beter begin van het avontuur kunnen wensen. We werden gelijk ondergedompeld in de Afrikaanse natuur. Overnachten in een klein tentje bovenop een rots met om ons heen de eindeloze vlaktes. In een camp zonder stromend water, zonder electriciteit.

We waren de enige gasten en we kregen een V.I.P. behandeling. Elk moment van de dag werd er iets met ons gedaan, natuurwandelingen met uitleg over de planten en het gebruik dat het Masaivolk er van maakt, gesprekken over de Masaicultuur, we leerden van alles, pijl en boog schieten, vuur maken, sieraden maken. We bezochten de locale school. Het lijkt bijna onmogelijk om dat allemaal in twee dagen te doen en toch ging dat allemaal zonder iets van haast of stress.

En daar tussendoor kregen we maaltijden die stonden als een klok. We kregen de indruk dat ze dachten dat we van de honger naar Afrika waren gekomen. De kok van het camp kon toveren in zijn kleine in onze ogen primitieve keukentje.

De tweede dag van ons verblijf in het camp was de dag dat Gijs 50 werd. De dag was zelf al een onvergetelijk feest, ’s avonds werd daar nog een uitroepteken aan toegevoegd. Er was taart met kaarsjes. We kregen beide (en ik was nog lang niet jarig) een prachtige Masaidoek en Gijs een mooie armband. Er werd gezongen, eerst het ‘happy birthday to you’, daarna Masaifeestliederen. Dat laatste was vooral geweldig, het Masaigezang klinkt betoverend.

In het album Hakuna matata staan de foto’s van deze twee dagen. Daarnaast kun je nog meer lezen op de website van Gijs Siku ya kuzaliwa.

Raar, heel raar, om weer in een wit landschap te zijn. Koud ook.  Het waren maar twee weken, maar het leek zo veel langer, omdat elke dag zo enerverend was. Vanmorgen toen we op Schiphol landden hebben we maar tegen elkaar “jambo” (de groet in Swahili) gezegd, want dat we iedereen zo kunnen begroeten zal nog een jaar duren. Inderdaad, we zijn nog maar net thuis, maar het plan om weer te gaan is er al. Volgend jaar, waarschijnlijk al eerder. Het Afrika-virus zat mij al onder de huid, Gijs is nu ook  besmet.

Hoe de vakantie was? “In één woord fantastisch” zeggen, doet het bijna nog te kort. Er volgt een verslag in foto’s, we hebben er een paar duizend. Bijna te veel keuze om te laten zien, maar we gaan ons best doen.

De katten hebben goed op het huis gepast, morgen komen de honden thuis, die hebben nog een dagje langer vakantie.

In de hal van Huize Brimstone & Co hangt een reproductie van een schilderij van Tamara de Lempicka. Het dateert uit 1933 en is een portret van Suzy Solidor.

Suzy Solidor was in de jaren 30 een bekende Parijse zangeres en actrice. En waarschijnlijk één van de kortstondige liefdes van Tamara.

Suzy werd in 1900 in Bretagne in een eenvoudig milieu geboren. Vlak na de eerste wereldoorlog gaat ze haar geluk beproeven in Parijs. Zij komt daar onder de hoede van Yvonne de Bremond d’ Ars. De lesbische Bremond d’ Ars beweegt zich in aristocratische, artistieke en homosexuele kringen. Zij vormt het ‘eenvoudige Bretonse meisje’ tot een ‘dame van de wereld’ .

Na 11 jaar neemt Suzy het heft in eigen hand. En dat zal zij nadien nooit meer uit handen geven. Ze begint een eigen nachtclub ‘La Vie Parisienne’. De contacten die zij tijdens haar periode bij Bremond d’ Ars heeft opgebouwd komen haar goed van pas. Haar klantenkring bestaat uit kunstenaars, aristocraten en ‘nieuwe rijken’.

Er treden tal van artiesten op in haar club, maar zelf is ze altijd het wervelende middelpunt. In haar leefstijl, haar optredens en haar chansons komt ze openlijk uit voor haar lesbische aard. Dat lijkt heel gewaagd in die tijd, maar in de jaren dertig ‘verkocht’ lesbisch-zijn in niet-burgelijke kringen heel goed in Parijs. Zij heeft ook affaires met mannen, maar blijft onafhankelijk door nooit te trouwen.

Wat ‘La Vie Parisienne’ echt heel bijzonder maakt, is dat Suzy er voor zorgt dat ze een ‘oeuvre d’ Art’ wordt. Aan de bezoekende kunstenaars biedt ze zichzelf als model aan, gratis, met als enige voorwaarde dat het portret opgehangen wordt in de club. Het wordt een permanente expositie van 250 kunstwerken. En het zijn niet de minste kunstenaars die een bijdrage leveren, zo zijn er werken van Pablo Picasso, Georges Braque, Raoul Dufy, Marie Laurencin, Francis Picabia en Kees van Dongen.

Een deel van de verzameling is nog steeds te bezichtigen in Château-Musée Grimaldi in Cagnes-sur-Mer.

bron:
Latimer, Tirza True. Women together, women apart: portraits of lesbian Paris. (2005)