Het bewerken van stoffen is een eeuwenoude traditie in West-Afrika. Reeds in de negende eeuw werden deze stoffen langs de handelsroutes door de Sahara meegenomen naar het noorden van Afrika en bereikten zo Europa.

In Senegal, Gambia, Ghana, Nigeria en Kameroen is dit vooral het tie-dye textiel. Door middel van het binden van de stof en het vervolgens door een verfbad halen, wordt  een patroon aangebracht. Traditioneel werd voor het verven diep blauw indigo gebruikt, tegenwoordig worden ook andere kleuren toegepast.

Dit stuk textiel uit Gambia dateert uit de eerste helft van de negentiende eeuw en bevindt zich in het British Museum in Londen. Alhoewel het lijkt of het patroon bij toeval is ontstaan, is er een hoge mate van vakmanschap vereist geweest om de verschillende tinten blauw en het terugkerende motief op deze wijze op de stof te krijgen.

Samen met medestudenten (Algemene Cultuurwetenschappen OU) ben ik gister naar de Hermitage in Amsterdam geweest. Daar is op dit moment de tentoonstelling Matisse tot Malevich.

De tentoonstelling bestaat uit 75 schilderijen uit de vaste collectie van de Hermitage in St.-Petersburg. Topstukken van de Franse schilderkunst van begin twintigste eeuw, die voor het eerst in Nederland worden getoond. Deze schilderijen ontketenden een revolutie in de kunst. Matisse, Picasso en Derain, de fauvisten Van Dongen en De Vlaminck, geweldig om het werk van deze pioniers bij elkaar te zien.

Foto’s maken in het museum is uiteraard niet toegestaan, daarom een kleine impressie uit de catalogus.

Terwijl Gijs en Brimstone naar Leiden waren is het werk aan de omheining natuurlijk gewoon door gegaan. We hadden het niet verwacht, maar kabouter Rien heeft zich ontpopt als een prima toezichthouder.

De palen voor het hek staan in een mooie rechte lijn. Klaar om het betonvlechtwerk vast te zetten.

Het hek achter de tuin is eigenlijk al klaar. Alleen de halfhoge heidematten moeten nog worden geplaatst.

Dag Bertus en Merijn…………………………….tot morgen.

Vandaag is de moeder van Brimstone 90 jaar geworden.  Zo’n elf jaar geleden zei ze steeds dat ze het jaar 2000 zeker nog wilde halen en nu zijn we alweer 10 jaar verder.

Oud worden zoals zij het doet is fijn, ze geniet nog met volle teugen van het leven. En zijn de kwaaltjes even erg vervelend dan ziet ze wel weer lichtpuntjes en is blij met alles wat ze nog wel kan. Mams, je bent geweldig!

Natuurlijk zijn we vandaag op en neer naar Leiden gewipt. Met als cadeau een simpele plant om niet met lege handen te komen, want  ze wilde  een geit. Op haar flatje heeft ze daar niets aan, maar een familie in Uganda is er erg blij mee.

‘Rust roest’ is het motto van Caitlin en omdat roest niet goed is, heeft Caitje nooit rust. Altijd op zoek naar actie, ‘is die soms buiten het hek?’

‘Niks te zien daar.’ Cait snelt naar de volgende actie en als die zo gauw niet voorhanden is, maakt ze die gewoon zelf.

Als flitsend middelpunt, gauw even Watson in z’n oor snappen………….”hi, hi, geintje’.

‘Oké, what’s next?’ Never a dull moment in Caitlin’s leven.